Janneke de moeder van Leonoor 6 maart 1932 - 18 mei 2019 |
Janneke, de moeder van Leonoor, heeft mooie gedichten geschreven. |
- Mijn verhaal over mijn moeder en mezelf met 8 filmpjes |
Janneke en Leonoor, 25 augustus 2018 |
Janneke, mijn moeder is 87 jaar geworden, ze is 18 mei 2019 overleden. We hebben heel veel tegenstand gehad van mijn vader, broer, zus, artsen, verzorging, toen we voor haar opkwamen. Mijn moeder is overleden door 100 pillen per week, opgebouwd in 30 jaar, die ze min of meer gedwongen werd te slikken. Ze is 7 april 2017 in een verzorgingshuis achtergelaten door mijn vader en broer. Toen ik dezelfde avond nog naar mijn moeder ging en ze al in bed lag om 19:30 uur en mij zag zei ze: Wat ben ik blij dat je er bent, ze hebben me hier achtergelaten! Mijn hart brak en op dat moment heb ik besloten om mijn moeder nooit meer alleen te laten. Maar mijn vader heeft alles geprobeerd om het ons het onmogelijk te maken om haar op te zoeken. |
mijn verhaal over mij en mijn moeder
Toen ik 40 jaar was en jou liefde ging geven die ik dacht gemist te hebben kreeg ik zoveel liefde terug dat mijn leven helemaal is gaan veranderen. Ik had een lange weg afgelegd, in een diepe eenzame periode 12 jaar hulp gezocht bij 3 haptotherapeuten. Ik ben mezelf meer gaan begrijpen en heb mijn eenzaam voelen en verdriet wel kunnen uiten, maar kwam voor mijn gevoel niet echt verder. De wanhoop werd steeds groter dat er niets in mijn leven ging gebeuren. Ik had wel contact met mijn vader, maar jou op advies van de derde haptotherapeut 4 jaar niet gezien. Ik ben heel erg geschrokken toen hij mij tegenhield toen ik weer contact met jou wilde, hij was er helemaal niet mee bezig was dat het contact met jou goed zou komen. Hij vertelde dat jij hem twee jaar eerder had gebeld, maar hij jou niet te woord wilde staan. Ik was geschokt dat hij dat had verzwegen. Ik twijfelde al jaren, maar toen wist ik zeker dat ook zijn hulp geen hulp bleek te zijn. Net als medicijnen je niet beter maken, zo kunnen anderen niet voor jou weten of beslissen wat jij echt nodig hebt. Mijn vader kon het ook niet schelen dat ik geen contact had met jou. Ik ben toen echt wakker geworden en heb voor mijn gevoel moeten vechten voor mijn leven. Ik ben met jou en mijn vader gaan praten en gaan vertellen dat ik als kind niet gelukkig ben geweest. Het is een wonder dat het gebeurd is. Ik ben daar heel dankbaar voor, maar ik had er ook alles voor over dat mijn leven eindelijk een positieve wending zou krijgen, mijn leven was helemaal niet zoals ik het zou willen. Door toch trouw te blijven aan mijn gevoel was ik uiteindelijk sterk genoeg om voor mezelf en jou te kiezen. |
In oktober 1980 staat er een artikel over jou in de Margriet, omdat je in 1979 actie hebt gevoerd om fosfaten uit de wasmiddelen te krijgen. Je 'verstoorde' met twee andere vrouwen, van het 'comité anti-witter-dan-wit' een milieucongres in Noordwijkerhout met 200 wetenschappers en overhandigde Minister Ginjaar een actiekaart. Je had die kaart gemaakt met een afbeelding van fosfaatvrije wasmiddelen, die mensen in de winkel konden laten zien, zodat de vraag naar milieuvriendelijke wasmiddelen zou toenemen. | Janneke, 1980 artikel in Margriet |
Toen ik uiteindelijk het contact met jou ging herstellen en ik echt naar jou ben gaan luisteren was ik blij hoe duidelijk je kon zeggen wat je voelde, vond en wilde. Ik begon te zien hoe jij jezelf bent gebleven in een heel moeilijk huwelijk en hoe onbegrepen je altijd bent geweest. Heel bijzonder dat mijn zoektocht, een zoektocht naar liefde bleek te zijn, die ik bij jou, mijn eigen moeder, vond. Jij was de enige in mijn leven die mij nooit had afgewezen en losgelaten, waardoor ik ook weer terug kon naar jou. Daar ben ik je heel dankbaar voor. Het is heel belangrijk geweest, om door alle moeilijkheden en verwarring heen, de maatschappij, mijn vader, broers en zussen, jou uiteindelijk (weer) te kunnen vinden. Alles werd ineens logisch, ik begon te begrijpen en voelen dat liefde echt bestaat en je zelf liefde kunt geven. Jij bent een enorm voorbeeld in hoe je open bent en open bent blijven staan voor iedereen. |
baby, angst voor naalden
Toen ik een foto van een heel gezonde baby zag en jou vroeg wie dat was, zei je tot mijn verbazing dat ik dat was. Ik dacht toen: 'Dan wil ik terug naar die baby'. Je vertelde dat het contact juist heel goed ging, maar je helaas na drie maanden moest stoppen met de borstvoeding omdat je een lintworm had gekregen. Dat heb je heel vaak verteld en ook dat ik daarna veel ziek ben geweest, waterpokken, oorontstekingen, mazelen, astma. Jij vertelt dat ik kon gillen van de pijn als er een vrachtauto langskwam en ik urenlang stil kon liggen in bed. Ik was na een jaar weer terug op het geboortegewicht en je vertelt dat ik na mijn ziektes niet meer lachte als daarvoor. Dat moet op jou ook veel indruk gemaakt hebben. Heel langzaam is het duidelijk geworden dat ik door de inentingen die ik kreeg na drie maanden verzwakt ben geraakt en omdat de borstvoeding en daardoor ook het veilige contact met jou stopte, ik contact en vertrouwen met jou (bijna) voorgoed ben kwijtgeraakt. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik contact had met jou, maar dat was 'maar' een gevoel en bijna niet uit te leggen. |
4 of 5 jaar oud |
Leonoor met haarband, 4 jaar oud |
7 jaar oud, foto gemaakt door fotografe in Bijenkorf Rotterdam |
Ik heb altijd een gevoel gehad dat er iets niet klopte. Toen ik 30 jaar was kwam ineens een herinnering terug, een gedachte die ik had, toen ik 5 jaar was: 'Dit kan toch niet de bedoeling zijn?' Ik begin steeds meer te begrijpen dat ik al jong heb gevoeld en 'geweten' dat er iets helemaal mis is. Maar als kind heb je natuurlijk geen idee wat er aan de hand is. Ik heb altijd gedacht dat volwassenen meer wisten, maar dat blijkt niet zo te zijn. We laten baby's inenten, gif inspuiten en slikken heel veel medicijnen. We zien niet dat we daarmee onszelf verliezen, baby's en kinderen vertrouwen verliezen en het bijna niet meer mogelijk is om nog jezelf terug te vinden en normaal te worden. Je loopt de goede kant op, maar iedereen stuurt je of duwt je zelfs een andere kant op. Vindt dan nog maar jezelf, je vertrouwen, je eigen pad (terug). Ik heb altijd gedacht dat ik dom was, achterliep, niet gelukkig was, terwijl iedereen allang gelukkig was. Toen ik ging praten bleek ik tot mijn grote verbazing een pionier te zijn. Mijn gevoel bleek te kloppen dat we vaak niet voelen dat we pijn hebben of elkaar pijn doen en dat ook niet kunnen zeggen. |
Ik ben in mijn zoektocht naar mezelf begonnen met me te verdiepen in autisme. Ik geloof inmiddels helemaal niet meer in labels, maar begrijp achteraf wel dat ik iets voelde van een gemis aan essentieel contact en dat is wat autisme in mijn ogen is. Inmiddels worden er ook veel meer verbanden gelegd tussen inentingen en autisme. Maar artsen die verbanden leggen wordt tegengewerkt, overlijden soms zelfs op mysterieuze wijze. We worden dom gehouden. Maar als je jouw, mijn en Marthe's verhaal naast elkaar legt, zie je al wat de invloed van inentingen kunnen zijn op baby's en het contact met moeders. In plaats van moeders en baby's te beschermen, wordt het soms al kwetsbare contact van moeder en kind verstoord. Bij Marthe is het nooit meer goed gekomen tussen haar moeder, vader, broer en familie. Ik mag van een wonder spreken dat het contact met jou nog zo mooi is geworden. Maar dat is een grote uitzondering. Jij staat open, maar mijn vader niet. Geen van de 5 kinderen hebben contact met elkaar en er is alleen een oppervlakkig contact met jou en mijn vader. Veel gezinnen, contacten worden verstoord en zelfs vernietigd. Het is een menselijk, wereldwijd drama, waar nog geen einde aan lijkt te komen, omdat we nog steeds geen verbanden leggen en niet willen of kunnen zien wat er gaande is. Maar misschien moet dit wel allemaal gebeuren om echt bewust te worden en te kunnen en willen kiezen voor jezelf, elkaar, samen, waardoor er een heel ander wereld gaat komen. Zo is het bij mij wel gegaan. |
Toen ik het contact met jou ging herstellen, werden heel veel vragen beantwoord en ging ik gevoelens die ik had veel beter begrijpen. Het leek dat het contact met jou niet goed was, maar alles bleek heel anders te zijn. Ik ben gaan begrijpen dat mijn angst voor naalden zeer waarschijnlijk te maken heeft met wat ik gevoeld en 'beseft' heb voor zover je dat van een baby kan zeggen, wat er gebeurd is. Als baby heb je geen woorden en ben je afhankelijk van je ouders en volwassenen. Je kan alleen maar hopen dat er goed met je wordt omgegaan. Maar niemand gaat goed met elkaar om en niemand durft te zeggen dat je pijn wordt gedaan. De hielprik voor baby's is helemaal geaccepteerd. Je bent nog niet geboren of je krijgt al een naald in je voet, waardoor je verkrampt, uit je lichaam wordt getrokken en nooit meer dezelfde bent als daarvoor. Misschien ben je dan meteen wel het contact met iedereen en ook met je voeten kwijt. Dan na drie maanden weer een naald in je lichaam is natuurlijk traumatisch. Tegenwoordig krijgen baby's steeds eerder en meer inentingen. Maar wie is er mee bezig, voelt wat de baby (jezelf) voelt, denkt er over na dat door die pijn een baby het vertrouwen kwijtraakt? Ons wordt voorgehouden dat het vanzelfsprekend en zelfs goed is. We durven niet meer te zeggen dat we dat niet zo voelen of ervaren. Ik kan me niet voorstellen dat iemand dat baby's, kinderen of volwassenen wil en kan aandoen of dat je dat zelf wil ondergaan. Maar elke kritiek of vraag wordt al als een aanval gezien en afgeweerd. Je mag niets zeggen over hoe je zelf iets ervaart of voelt, heel heftig. We worden niet geleerd dat we mogen vertrouwen op ons eigen lichaam, het zelfgenezend vermogen en contact, gevoel en de natuur daarin belangrijk zijn. | Mijn moeder met mij, 7 maanden oud, december 1959. Als je goed kijkt, kun je zien dat ik het moeilijk heb. |
Marthe, samenwerken
Vooral door het contact met Marthe, die ik ben gaan helpen in de praktijk voor 'Haptonomie en muziek' die ik in 2003 had, zijn onze ervaringen bij elkaar gekomen. Marthe vertelt hoe ze als kind van 6 jaar na inentingen in het ziekenhuis is gekomen en bijna is overleden. Als ze na 6 weken weer naar huis mag, is ze 7 jaar en besluit ze nooit meer naar iemand te luisteren. Als ze 21 jaar later jarig is geeft ze zichzelf een cadeau, dat idee had ze in een boek gelezen. Ze had mijn folder al in huis en besloot toen dat ze met mij wilde gaan praten. Dat is het begin geworden van een heel bijzondere samenwerking. Ze vertelde dat ze als kind van 2 of 3 jaar oud kon schreeuwen en niet meer tot rust kon kom. Haar vader was de enige die haar met dwang stil kon krijgen. Maar we kwamen er steeds meer achter dat er meer aan de hand was. Toen we samen naar een tv uitzending keken met Hans Moolenburgh (link naar andere pagina op onze website), een huisarts die vertelde dat hij spijt had dat hij zijn zoons zelf had ingeënt, bleken er veel overeenkomsten met onze ervaringen . De oudste zoon groeide eroverheen, maar de jongste heeft er 20 jaar over gedaan om weer zichzelf te worden. Toen hij vertelde dat baby’s kunnen schreeuwen na inentingen, begreep ik ineens dat dit ook Marthes verhaal was en nog weer later dat het ook mijn verhaal was en wij allemaal getraumatiseerd zijn door de inentingen. Marthe had na inentingen vanaf 14 maanden oud last van oorontstekingen, kreeg buisjes, had eczeem. Ik had oorpijn, kon gillen van de pijn als er een vrachtwagen langs kwam vertelde je en ik kon leren doodstil liggen in bed. Dat moet indruk op je hebben gemaakt. Ik ben heel blij dat je me dat later nog verteld hebt. Langzaam zijn onze verhalen bij elkaar gekomen en begonnen we steeds meer te begrijpen dat we op elkaars pad zijn gekomen, gebracht om dit te gaan zien en naar buiten te brengen. |
Marthe vertelt hoe ze als kind van 6 jaar na inentingen in het ziekenhuis is gekomen en bijna is overleden. | Marthe in het ziekenhuis, 1982 |
Langzaam begin ik te begrijpen dat we veel meer dan we door hebben allemaal een trauma hebben van de vaccinaties. Onvoorstelbaar dat we bijna niet willen weten wat er in de baby's worden ingespoten. Na wat ik allemaal heb meegemaakt begrijp ik ook veel beter hoe het tegenhouden worden, onnatuurlijke stoffen ingespoten krijgen, niets kunnen doen van wat je eigenlijk zou willen doen, ons en dus ook mij verlamt. Ook als ik aan mijn vader denk voel ik me al bijna verlamd. Alles wat ik zou willen, elkaar gewoon zien en praten is onmogelijk. Hij wil geen contact, maar dat is niet van nu of na jouw overlijden, dat is altijd al zo geweest. Alles wordt nu wel veel zichtbaarder en daar ben ik ook blij mee. De verschillen tussen openstaan en je afsluiten zijn heel groot, maar ook duidelijker aan het worden. Gelukkig hebben Marthe en ik elkaar gevonden en zijn we gaan samenwerken en elkaar gaan helpen, stimuleren en inspireren om te praten en alles te doen voor jezelf en elkaar (wat hetzelfde blijkt te zijn) wat je echt met je hart wil. |
Vroeger werden vrouwen al snel dom, hysterisch of verlamd genoemd. Ik begrijp dat steeds beter. Het onmogelijk maken om je gevoel te uiten, zachtheid toe te laten, je intuïtie te volgen, vrouw kunnen en mogen zijn is heel zwaar en kom je niet zomaar overheen. Als wat je voelt er niet mag zijn, wat je wil niet mag of kan, raak je uit balans, kun je je niet meer staande houden, verlies je je bestaansrecht, je wil om te leven. Ik ben heel eenzaam en depressief geweest, omdat ik nergens iets zag, herkende of voelde van wat ik van binnen voelde. Ik ben gaan praten omdat ik zo niet meer verder kon en als er niets zou veranderen, ik uit wanhoop misschien liever dood wilde. Ik ben vaak op het randje geweest, maar iets weerhield me toch om niet te kiezen om dood te gaan. Ik wist niet dat heel onbewust, jouw liefde me in leven hield. Ik bleef wel hopen dat mijn leven nog zou gaan veranderen, er iets anders mogelijk moest zijn. Ik wist niet dat ik dat het positieve contact van het begin van mijn leven misschien wel de drijfveer is geweest in mijn leven om weer naar dat gevoel, naar jou terug te gaan. |
Toen ik jou uiteindelijk liefde ben gaan geven, wist ik niet dat je al zoveel medicijnen slikte, dat je er bijna aan onderdoor ging, een drama, waarvan jij heel mooi gezegd hebt dat het wereldkundig gemaakt moet worden. Toen ik jou een jaar voor jouw overlijden gelukkig nog kon vragen hoe de inentingen van je kinderen voor jou is geweest, zei je dat je er niet blij mee was, maar dat iedereen het deed. Ik ben heel blij dat we er nog iets over hebben kunnen zeggen tegen elkaar. Hoe je iets ervaart of voelt, het blijft bijna allemaal verborgen. De pijn, je onzeker voelen en angst om te praten is veel erger dan we maar enigszins vermoeden. De druk van artsen, de farmaceutische macht is enorm. Als jonge moeder ben je onzeker en kwetsbaar en je man en artsen sturen je heel zelfverzekerd de verkeerde kant op. Ook met mij is dat gebeurd bij haptotherapeuten die zich heel zeker voor doen, helemaal als je laat merken dat je je onzeker voelt. |
openheid |
geplukte bloemen, moederkruid sint Jacobskruiskruid boerenwormkruid prikneus goudsbloem koekoeksbloem, 28 juni 2021 |
Wereldwijd is een crisis en tweedeling gaande, door de farmaceutische industrie in gang gezet, waardoor we onszelf aan het vernietigen zijn. Er wordt steeds vaker medisch ingegrepen, we kijken medisch naar baby's, of ze genoeg wegen, groeien, kinderen moeten intelligent zijn, presteren en voldoen aan verwachtingen, krijgen al medicijnen als ze te druk zijn of depressief, volwassenen en ouderen slikken steeds meer medicijnen, ondergaan narcoses en operaties en ouderen worden al helemaal niet meer als belangrijk gezien. We kunnen het alleen maar zelf stoppen door niet meer mee te doen. We hebben elkaar en openheid nodig om weer bij onszelf en de natuur te komen. We kunnen kiezen voor angst, volgzaam zijn, medicijnen en vaccinaties of kiezen voor onszelf, contact, openheid, delen, de natuur, natuurlijkheid en vertrouwen op het zelfgenezend vermogen. |
Wie heeft door dat we als mens uitgeschakeld worden, wat voor invloed dat heeft op ons leven, ons zelfvertrouwen en het vertrouwen in elkaar? Wanneer gaan we zien dat kinderen niet meer spontaan kunnen zijn, niet meer spelen, volwassenen onder druk staan, het druk hebben, geen ruimte voor zichzelf en voor hun kinderen hebben, niet zichzelf zijn, maar volgzaam en behoudend zijn en niet zien dat (hun) kinderen niet gelukkig zijn? Pijn, eenzaam voelen, ook van ouderen, blijft verborgen en onbesproken, heel angstaanjagend. |
trouwfoto Janneke en Koos, 14 oktober 1954 |
Leonoor op schoot bij haar moeder Janneke, bij het harmonium |
Leonoor heeft van een tekening van haar moeder van een veldboeket een puzzel laten maken, die ze nu samen leggen, 28 mei 2015 |
Jij hebt laten zien dat je niet gelukkig was in je huwelijk en ook niet blij was met alle medicijnen. Jij bent opgegroeid in Langerak, woonde in een dijkhuis aan de Lek en was van de natuur. Je gaf ons nooit medicijnen, nam zelf ook geen aspirine als je pijn had. Mijn vader slikte heel makkelijk aspirines als hij hoofdpijn had door spanningen op zijn werk. Alle spanning werd op jou afgereageerd, alle kritiek ging naar jou. Mijn vader was normaal en de verstandige, jij was niet normaal, eigenwijs, zo was het beeld en dat hebben wij als kinderen ook overgenomen. Toen ik echt ging kijken, zag dat het anders was en dat ook zei, was ik ineens niet meer de aardige dochter, zus of vriendin. Ik raakte iedereen kwijt, maar jij bent altijd positief gebleven en hebt me nooit los gelaten, heel bijzonder, dat is mijn redding geweest. Toen ik dat voelde en kon toelaten, kreeg mijn leven eindelijk zin en een positieve richting. Liefde, openstaan, delen is mogelijk, als je maar open durft te staan voor wat je voelt en daarover praat. |
de Lek bij Langerak waar de moeder van Leonoor opgroeide |
Openheid, praten is bijna taboe in deze 'democratische' maatschappij, die doet voorkomen dat er eerlijkheid, rechtvaardigheid, medemenselijkheid is. Maar mensen worden genegeerd, je mag niet zeggen dat je pijn hebt, niet kan slapen, je eenzaam voelt, alles moet goed gaan. Er is geen openheid, ruimte voor gevoel. Maar liefde gaat net als water en gevoel, gelukkig overal doorheen. Wat je voelt en denkt kan niemand je afnemen. Toen ik ging praten kwam ik erachter dat iedereen bang is om te praten, maar blij wordt dat ik wel durf te praten over de moeilijkheden die ik tegenkom in mijn leven. Als je open durft te zijn, zal er veel meer kunnen en verdwijnt negativiteit en angst. In het gezin, op school, in de kerk, nergens wordt er echt gepraat, problemen besproken, gewaarschuwd voor wat er gebeurt en op je af komt of zal afkomen in de maatschappij. Daar heb ik als kind en later ook heel erg onder geleden. Mijn verlangen was heel groot om te kunnen en durven praten over waar je je wel en niet fijn bij voelt. Dat de meeste mensen er niet aan beginnen, was een grote schok, maar ook een belangrijk ontdekking. Daardoor werd mijn motivatie om wel te praten alleen maar sterker. |
eindelijk contact met jou
Toen ik jou, toen ik 40 jaar was ben gaan vertellen dat ik me als kind heel eenzaam had gevoeld, was je verbaasd. Maar door jouw reacties kreeg ik ook bevestiging dat mijn gevoel klopte. Door mijn gevoel bespreekbaar te uiten kwam ik eindelijk verder en kreeg ik ook ruimte voor jou, wat ook een diepe wens was van mij. Jij kon voor het eerst in je leven je verdriet en pijn over je moeilijke huwelijk uiten en delen. Onbegrijpelijk en heel erg dat niemand jou ooit serieus heeft genomen. Er werd om je gelachen als je praatte over gevoel, de natuur, brandnetels, eerlijk hout. Je werd niet gehoord als je eerlijk zei dat je iets niet fijn vond. Je bent altijd heel duidelijk, ik ben heel blij dat ik nog heel veel van je heb kunnen leren. Door alles wat je zegt serieus te nemen heb ik ervaren dat je een bijzonder en lief iemand bent. Je bent een voorbeeld en verademing in hoe eerlijk en natuurlijk je bent. |
Het heeft lang geduurd, maar gelukkig heb ik jou kunnen (her)vinden en kunnen praten en voelde ik eindelijk contact, er ging een nieuwe wereld open. Eigenlijk was het een opnieuw geboren worden. Alles wat in therapie wordt gezegd over contact had ik moeite mee, was voor mij ernaast, niet echt, een soort van bypass of toneelstuk, ook familieopstellingen. Als kind had ik al moeite met een plastic pop omdat het geen echte baby is. Net als ik het onbegrijpelijk vind dat we een baby een plastic speen geven. Ik ben heel blij dat ik gedurfd heb om toen ik 30 jaar was en heel eenzaam was mijn gevoel toe te gaan laten. Ik dacht toen: 'Als ik aan het einde van mijn leven erachter zou komen dat het anders had gekund zou ik spijt krijgen, dus laat ik mijn gevoel gaan volgen.' Zo ben ik langzaam alles los gaan laten wat niet goed voelde en in mijn leven toe gaan laten wat ik voelde en graag zou willen. |
Heel langzaam ging ik voelen en beseffen dat mijn vader mij wel aanhoorde, maar er nooit echt contact is geweest. Hij bleef onkwetsbaar en ik bleef me aanpassen, heel vermoeiend en eenzaam. Een arm om je heen, blij zijn met elkaar, dat was met jou toen ik mijn arm om je heen sloeg alleen maar fijn en vanzelfsprekend. Jij maakte verbinding en contact, was blij als wij 'thuis' kwamen en wilde het liefst dat we bleven eten of slapen. Mijn vader zei dat hij blij was als jij blij was, maar dat bleken lege woorden. Hij kon de openheid en natuurlijkheid in contact niet verdragen, herkennen en waarderen. Hij werd kwaad of lachte alles weg. Hij liet ook omdat ik duidelijkheid zocht, steeds openlijker voelen dat ik niet welkom (meer) was en geen contact met jou mocht hebben, hij wilde alles in de hand houden. Dat was voor mij pijnlijk, maar voor jou helemaal ondraaglijk om zo beperkt te moeten leven, er niets spontaans kon gebeuren. Door me op jou te richten kon ik het volhouden om naar jou toe te blijven gaan, omdat ik voelde dat jij blij was en we elkaar nodig hadden. |
het kan en moet anders
Het heeft mij doen beseffen dat het echt anders zou moeten gaan. Je gevoel en je hart volgen wordt er gezegd maar als je dat doet krijg je veel tegenwerking, schokkend. Ik probeerde er ook voor mijn vader te zijn, maar hoe meer contact ik kreeg met jou en we blij met elkaar waren, hoe zwaarder het contact met mijn vader werd. Hij heeft alles gedaan om het contact tussen jou en mij te verhinderen en keek mij de deur uit. Hij kon jou niet helpen, maar wilde ook niet dat ik hielp, terwijl jij blij was met alles wat ik zei en voor je deed. |
bij mijn ouders thuis 3 maart 2016 |
verzorgingshuis, open afdeling 22 april 2017 |
verzorgingshuis, gesloten afdeling 2 augustus 2018 |
Ik vertel je dat je als dement wordt gezien, terwijl je dat echt niet bent, maar wel verzwakt bent door de medicijnen, wat ieder ander ook zou zijn. Dan vraag je: 'Wie zegt dat?' Ik zeg: 'De huisarts, je man, de familie'. Je bent geschokt, maar dan zeg je: 'Ik trek me er niets van aan'. Ik ben heel blij dat je dat zegt. Het stelt mij gerust en helpt me om gewoon met elkaar om te blijven gaan als moeder en dochter, twee zielen. En met Marthe erbij is dat uitgebreid naar drie zielen, we voelen ons diep met elkaar verbonden. |
Mijn vader heeft jou uiteindelijk samen met mijn oudste broer achtergelaten in een verzorgingshuis, waar je 2 jaar later zou overlijden. Gelukkig zijn we toen het nog werd gedoogd een jaar elke dag bij je geweest, eerst nog met ons vieren. Toen mijn zus onverwacht overleed met ons drieën. Na een jaar werd je op de gesloten afdeling geplaatst, zwaar dement verklaard en mocht ik jou eerst nog maar alleen zien, drie dagen in de week, drie uur per dag. Na een maand kreeg ik van het verzorgingshuis de keuze om jou 4 dagen te mogen zien, maar alleen of drie dagen, samen met Marthe. Ik dacht dat 4 dagen beter zou zijn, maar toen ik het aan jou vroeg zei je tot mijn/onze grote verrassing: "Met Marthe". Je was heel duidelijk en dat bleek ook veel beter. Samen hebben we alles gedaan wat we konden om die 9 uur jou alles te geven wat we maar konden in de hel van het verzorgingshuis, zoals jij het zelf noemde en wij hebben het ook zo ervaren. Niemand zou jou iets vragen, want iedereen zou dan weten dat je duidelijk antwoorden zou geven, maar niemand wilde naar jou luisteren, liever dement verklaren, zodat je geen stem meer had, er niet naar jou geluisterd hoefde te worden. Het verzorgingshuis deed mee aan een programma vanuit de overheid: 'Waardigheid en trots'. Marthe en ik zijn naar een open dag geweest, ik heb minister Hugo de Jonge aangesproken, Marthe heeft het gefilmd. Hij 'luisterde' en zou er zeker op terugkomen, maar... dat is nooit gebeurd. Zo gaan we om met ouderen en een zogenaamde nieuw initiatief blijkt alleen maar om geld te gaan. |
Leonoor, Janneke en Marthe, 26 september 2017 |
We zijn allemaal slachtoffer van een harde, onmenselijke wereld en het enige antwoord daarop is, daar niet aan mee (willen) doen, samenwerken, elkaar helpen. Als je dat allemaal wilt en doet is er samen. Dat is met jou, Marthe en mij gebeurd. Ik ben heel dankbaar voor deze wending in mijn leven en dat ik jou, ook samen met Marthe, zo positief en helder heb mogen meemaken. Je hebt Marthe als een dochter van je gezien, daar zijn we allebei heel blij mee. Je bent geestelijk sterk gebleven tot het eind van je leven en helpt nu met alles vanuit een andere dimensie. |
Als ik jou vertel dat ik veel tegenwerking krijg van mijn vader, broer, zus en het verzorgingshuis, zeg je tot mijn verrassing: 'Dan kan je veel aan'. Ik ben altijd heel blij met jouw mooie eigen antwoorden. Ja, jij bent zelf ook heel veel tegengewerkt. Gelukkig hebben we nog 20 jaar goed contact gehad en vertrouwen op kunnen bouwen. Jij werd steeds meer jezelf en ik ook. In het verzorgingshuis zeiden mensen als ze een foto van ons zagen: 'Wat lijken jullie op elkaar!' Wat we natuurlijk heel fijn vonden om te horen. Maar als kind was ik heel bang om op jou te lijken en heb ik er alles aan gedaan om op mijn vader te lijken. Het is een hele lange weg geweest om weer bij jou uit te komen en te voelen dat we blij zijn met elkaar, we dichtbij bij elkaar staan en heel veel hetzelfde denken en voelen over het leven. Verdrietig dat het 40 jaar heeft geduurd, maar heel blij dat het contact is (terug) gekomen. | Leonoor en Janneke, 4 december 2018 |
Het is schrijnend hoe we je vaak aantreffen in de huiskamer van het verzorgingshuis, moedeloos en doodmoe. Je hangt in je rolstoel, waar je de hele dag in zit en weet je geen raad met de situatie waarin jij je bevindt. We kunnen ons bijna niet voorstellen hoe dat voelt. Als we je meenemen naar je eigen kamer, ben je binnen vijf minuten een ander mens, omdat je kan praten en normale antwoorden krijgt. We halen je uit de rolstoel en zetten je in je eigen stoel waar je in kan zitten en liggen. Ik houd je voeten vast, maak ze warm, ontgift je zo ook van de medicijnen. Ik kan daarna vaak mijn vingers niet meer bewegen door het gif wat ik heb overgenomen. Je valt vaak in slaap en bent daarna echt blij. We lopen gearmd naar je bed leggen je in bed (de verpleging doet dat met een stoellift). Als ik vraag hoe dat voelt, zeg je heel mooi dat je je verbonden voelt. Als je in bed ligt ga ik bij je zitten en zing ik Engelenwacht voor je. Je hebt wel eens gezegd dat dat voelt als een heilig moment. We zijn heel blij als je tijdens het zingen in slaap valt. Dat lukt niet altijd, want om 21:00 uur (en geen minuut later) moeten we weg zijn. De verpleging kan heel hard zijn, eigenlijk omdat ze jaloers zijn op wat we doen. Het doet pijn om je zo achter te laten in alle eenzaamheid. We zouden je heel graag in huis nemen, maar dat wordt niet toegestaan door mijn vader. Zelfs de directeur, die ons tegenwerkt, zegt een keer spontaan 'Neem je moeder toch mee,' maar schrikt dan van hij zegt 'O nee, dat mag niet van je vader.' |
18:00 uur Bij aankomst hebben we je opgehaald uit de huiskamer en je meegenomen naar je eigen kamer |
18:15 uur Wat een verschil, als er contact is, ben je weer (een ander) mens. |
20:30 uur Je bent blij met je nieuwe biologische vest van hennep en katoen. |
Meer foto's in het document hoger beroep Centraal Tuchtcollege 13 augustus 2019 |
Leonoor: Maar het word je wel bijna onmogelijk gemaakt... Janneke: Jaha Leonoor: ...om nog te willen leven Janneke: denk ik ook Leonoor: De boodschap is dat als jij dood gaat, dan is hier de oplossing, nee, dan is het hier beter. Dat kan niet waar zijn. Janneke: Nee Leonoor: Nee Janneke: Dat is de beste antwoord Leonoor: Ja Janneke: Dat kan niet waar zijn Leonoor: Dat kan niet waar zijn Janneke: Zo ga je niet dood Leonoor: Nee, en nou is er dus echt iets wat overstijgend is en dat is liefde, wij worden geholpen, er is hulp om ons heen, die wij niet kunnen zien, maar die is er echt, hogere intelligentie en je mag erop vertrouwen dat als jij wil blijven leven dat je dan mag meemaken dat het ten goede keert. Janneke: mm.. Leonoor: En als je dit doorstaat en dus je er niet onder laat werken, zeg maar en blijft open staan voor dat die waarheid naar buiten mag komen, dat jij daar dus ook aan mee wil werken niet om papa naar beneden te halen of af te wijzen, maar gewoon dat er niet zo met jou omgegaan moet worden. Janneke: Ja. Ik begrijp het niet.... Leonoor: En jij bent het voorbeeld om dat te laten zien, want je bent niet de enige, laat ik dat ook zeggen. Er zijn heel veel mensen, ook hier in dit huis die zo weggezet worden. (Janneke knikt) Leonoor: Dus je zou het ook als een taak kunnen zien om te laten zien dat dit niet de bedoeling is. En daarom leef ik ook. Maar ik heb makkelijk praten, want ik kan, ik heb, ik ben jonger, ik heb nog een heel stuk voor me, maar ik weet wel dat ik zo niet wil dat mijn moeder behandeld wordt. En ik kan...wat ik kan doen is, jou niet in de steek laten, erover paten, het delen, het open... openbaar maken Janneke: Ja, zoiets moet er maar gebeuren. Leonoor: Ja Janneke: Helaas. Leonoor: Nou ja... Janneke: De hardheid van de mens. Leonoor: Ja |
Janneke: Dus dat doe je niet alleen voor mij, maar ook voor andere mensen die er me zitten. Leonoor: Ja, iedereen zit daarmee, de hele bevolking, heel Nederland, heel de wereld en we zitten te wachten op mensen die zeggen: 'Ik doe het niet meer' en die zijn er en die zijn allemaal helemaal gelukkig. Janneke: Nou dat wil ik natuurlijk ook wel zeggen en ALLANG ALLANG ALLANG gezegd hebben.......maar het helpt niet. |
In overleg met haar moeder doet Leonoor haar het pyjamapak aan, omdat anders de verpleging haar 's nachts wakker maakt om het haar alsnog aan te trekken. Ze beloven dat als een doorligwond genezen is, ze weer haar nachtjapon aan mag, maar dat is niet gebeurd. Soms lukt het ons wel om goedkeuring te krijgen dat Janneke haar eigen door Leonoor gekochte biologische nachtjapon aan mag. Maar als Leonoor haar vader erachter komt moet haar moeder het pyjamapak weer aan. Hij heeft zelfs zijn handtekening daarvoor gezet om met haar te laten doen wat ze helemaal niet wil.
Op het filmpje zingt Leonoor de laatste drie regels van de Engelenwacht. Engelenwacht Als goede kind'ren slapen zacht, dan houden Eng'len trouw de wacht. Staan aan hun bedje, hoeden hen teer. Zien op de kind'ren met liefde neer. Maar zijn de kind'ren opgestaan dan mogen d'Eng'len slapen gaan. Nu reikt niet langer Eng'len, uw macht. God, onze Vader, houdt zelf de wacht. Amen, amen Catharina van Rennes (1858-1940) |
Wat mijn moeder het liefste wil
juli 2018 --------------- 0:09 https://youtu.be/SGSlFZmmf04 |
Op de gesloten afdeling in verzorgingshuis Oldeslo, 17 juli 2018, vraagt ik mijn moeder wat zij het liefste zou willen (9 seconden). |
boodschap over harmonie van mijn moeder oktober 2016 ----------- 1:23 https://vimeo.com/207144209 |
Als ik van mijn vader mijn moeder een paar maanden niet mag zien, omdat ik over de verschrikkelijke medicijnen durf te praten heb ik mooie gesprekken met mijn moeder aan de telefoon. Als ik mijn moeder weer mag zien vertel ik mijn moeder dat ik video's heb gedeeld op facebook en erg mooie reacties krijg. https://facebook.com/leonoorvanbeuzekom/posts/1786172391671191 Mijn moeder vindt het fijn om te horen en zegt over delen: Het is goed om wat je in je hebt naar buiten te brengen op een positieve manier. Dat is de gemeenschap zoeken en delen met elkaar. Als je kan delen met elkaar dan ben je nooit alleen, dan kan dat wat je deelt dalen in jezelf en kun je dat weer doorgeven aan anderen. Zo kan de wereld wat mooier en vrediger worden. Het is belangrijk dat je in harmonie met elkaar leeft. Dat is de bedoeling van het leven. |
documentaire De Derde Weg meer lezen... maart 2018 ----------------- 7:15 https://youtu.be/msbErq1bCdk |
De korte documentaire 'De Derde Weg' is gemaakt door Kate (18 jaar) en Hidde (21 jaar), twee eerstejaars studenten van de filmacademie in Utrecht. Leonoor legt in de documentaire uit wat ze bedoelt met De Derde Weg: Als je de keuze hebt tussen medicijnen of doodgaan, kiest iedereen medicijnen, maar heb je de keuze medicijnen, doodgaan of een natuurlijke weg dan wil iedereen een natuurlijke weg. De opnames van de moeder van Leonoor zijn in het verzorgingshuis gemaakt. |
Zielscontact met mijn moeder
februari 2017 ---------- 14:20 http://vimeo.com/207450236 |
Leonoor heeft een video gemaakt over het zielscontact met haar moeder voor de dag, 25 februari 2017, die Hans Bogers heeft georganiseerd over 'de ziel terug in de zorg'. Leonoor maakt daarvan 'gevoel terug in het leven'. Contact, gevoel, liefde overstijgt ziekte, fysieke, emotionele en geestelijke pijn. Leonoor vertelt over haar zoektocht naar liefde, dat ze liefde gezocht heeft bij haar vader, in haptonomie, in therapie bij mannen. Toen Leonoor dat helemaal had onderzocht en steeds verder van haarzelf vandaan raakte, is ze uiteindelijk opnieuw en bewust contact gaan maken met haar moeder. Dat heeft haar leven totaal veranderd. Ze is zichzelf en vrouw durven en willen zijn terug gaan vinden, waardoor ze (eindelijk) de weg (weer) vond om op een natuurlijke manier met liefde, openheid en delen om te kunnen gaan. 6 weken later wordt haar moeder achter gelaten in een verzorgingshuis. |
- Janneke staat in het AD / Haagsche Courant
zie ons Facebook bericht van 17 juni 2019 mijn moeder in AD Haagsche Courant |
uitvergroot krantenartikel met uitgetypte tekst |
Na een telefonisch interview met Leonoor en Marthe heeft journaliste Nicolette van der Werff een in memoriam geschreven in AD Haagsche Courant op 17 juni 2019 over de moeder van Leonoor (87 jaar).
We hebben er een pdf van gemaakt, zie AD Haagsche Courant, 2 pagina's (pdf) |
Janneke had niet alleen oog voor milieu- en wereldvrede, maar ook voor de kleine dingen (AD online) |
Mooie ziel heeft je moeder oktober 2018 (8 pagina's in pdf) |
Janneke is lief, in memoriam oktober 2019 (42 pagina's in pdf) |
- vervolg / aanvulling verhaal Janneke
Janneke was in april 2017 opgenomen in een verzorgingshuis, omdat de vader (88 jaar) van Leonoor haar niet meer thuis kon verzorgen. Wat logisch was, want ze slikte zoveel medicijnen dat ze daar bijna helemaal aan onderdoor ging en uiteindelijk 2 jaar later aan zou overlijden. De moeder van Leonoor wilde wel stoppen, maar werd niet geholpen, tot de laatste dag werd ze gedwongen om de medicijnen die ze ook uitspuugde en wegschoof in te slikken, eigenlijk heeft ze zichzelf moeten vergiftigen. Janneke heeft het heel zwaar gehad, nadat ze vanaf 1977 een aantal hart- en rugoperaties heeft ondergaan, eigenlijk altijd tegen haar wil in. Ze is daarna medicijnen gaan slikken voor cholesterol en vervolgens kwamen er steeds meer medicijnen bij, voor suikerziekte, bloedverdunners, bloeddrukverlagers, maagbeschermers, paracetamol en dat is maar doorgegaan, uiteindelijk werden het 100 pillen per week. Ze is in 2017 opgenomen in het verzorgingshuis Oldeslo in Den Haag en is na een jaar op de gesloten afdeling geplaatst om Leonoor en Marthe een bezoekregeling op te kunnen leggen. Wij mochten haar nog maar drie dagen drie uur zien precies tussen 18 uur en 21 uur. Als we een paar minuten te laat waren werd er al gedreigd om 112 te bellen. We werden tegengewerkt omdat we onze zorgen over de medicijnen uitten en Janneke steunden die duidelijk liet blijken dat ze geen medicijnen wilde slikken. Leonoor haar moeder is nooit serieus genomen met haar klachten over de medicijnen. Leonoor haar moeder is op een verschrikkelijke manier behandeld en onterecht dement verklaard. Ze wilde weg en liefst hadden we haar in huis genomen. Maar helaas liet Leonoor's vader dat niet toe en is hij samen met de directeur van het verzorgingshuis, waar Leonoor haar moeder twee jaar is geweest, mij in alles gaan tegenwerken. In het drama gebeuren steeds ook wonderen, Janneke was steeds heel blij als wij er waren en heeft op een heel waardige manier haar onbeschrijflijke en afschuwelijke lijdensweg doorstaan. Leonoor heeft diep respect voor haar dat ze nog kon glimlachen. Ze heeft nog een enorm bewustwordingsproces doorgemaakt, waarbij Leonoor in de tijd die ons werd 'toegestaan’ om Janneke te helpen en naar bed te brengen, drie uur, drie dagen in de week, alles gedaan wat in Leonoor's vermogen lag, samen met Marthe, Janneke nog zoveel mogelijk rust, aandacht en informatie te geven, waardoor ze begreep wat haar overkwam. Ondertussen bleef ze zeggen dat ze het niet kon begrijpen dat dit gebeurde en dat is ook onbegrijpelijk. Het ten onder gaan aan medicijnvergiftiging gun je je ergste vijand niet. Vooral de fentanylpleisters (100 keer sterker dan morfine!) zijn de moeder van Leonoor, over alle medicijnen heen, fataal geworden. Ze was in een maand tijd zo verzwakt en vermagerd dat er bijna niets meer van haar benen over was. Ze had zelfs geen kracht meer om te praten en te ademen. |
13 augustus 2019 is het hoger beroep van de klacht die Leonoor samen met Marthe namens haar moeder heeft ingediend bij het Medisch Tuchtcollege tegen de arts, sog (specialist ouderen geneeskunde). We hebben een indrukwekkende documentatie , 6 pagina's (pdf) ingediend, met mooie en soms aangrijpende foto's.
ons e-mail adres is mail@contactmuziek.nl |