afscheid van Leonoor

overlijdensbericht in AD Utrechts Nieuwsblad bericht(en) op Mensenlinq bericht op Facebook reacties

Op 6 september 2023 is Leonoor overleden. bloemen geplukt door Leonoor mei 2020

ENGLISH naar eerste pagina 3 boeken van Leonoor

maart 2024

We willen je laten weten hoe het verder gegaan is vanaf het overlijden van Leonoor 6 september 2023. Fijn dat zoveel vriend(inn)en en bekenden iets hebben laten weten en verteld over hun verbinding met Leonoor, soms van lang geleden, via de muziek, uit de buurt waar ze 35 jaar gewoond heeft, ontmoetingen waarbij Leonoor mensen met elkaar in contact heeft gebracht. Dat komt ook doordat ze ons als huisgenoten muziek heeft geleerd, vierstemmig zingen en altijd ruimte maakte voor persoonlijk contact. Daar hebben mensen goede herinneringen aan. Het is veel en veelzijdig wat Leonoor gedaan heeft, voor haar moeder Janneke, haar zus Jeannette, voor ons en anderen. Wij zouden niet meer met ons drieën bij elkaar gekomen zijn, als het aan ons gelegen had, maar Leonoor heeft ook die jarenlang opgelopen spanning doorbroken in augustus, op het moment dat ze alle energie voor zichzelf nodig had. We zijn dankbaar dat we met elkaar kunnen praten en verder mogen gaan met alles wat Leonoor met ons gedeeld heeft. De bouw van het ronde huis van stro en leem ontworpen door Leonoor begint waarschijnlijk deze maand, als de laatste afstemming met de gemeente over voorschriften uit de bouwvergunning rond is. Nog een aantal zinnen, waar we over getwijfeld hebben om ze in dit bericht te zetten over hoe wij Leonoor hebben meegemaakt en wat er voor ons gevoel te weinig naar buiten gekomen is met een korte uitleg daarvan. Het blijft pijnlijk dat Leonoor gezorgd heeft voor haar moeder, haar oudere zus, voor ons en ook voor mensen uit onze directe omgeving, maar te weinig doorhadden dat ze oprecht het beste wilde voor iedereen en zij overleden is. Leonoor kreeg en vroeg nauwelijks aandacht voor ‘zichzelf’, wat steeds in het belang van ons allemaal bleek te zijn, als we daar oog voor hebben. Doordat Leonoor de verantwoordelijkheid heeft genomen voor drie mensen, die bij haar kwamen wonen, werd zij er vaak onterecht op aangekeken waar wij in tekort schoten. Zelfs toen Leonoor het heel zwaar had, zorgde Leonoor nog voor de onderlinge communicatie en was in het ziekenhuis vriendelijk tegen de verzorging, zoals ze altijd met iedereen omging. Zorgen voor anderen was wat Leonoor steeds deed, maar zij heeft altijd gewild om (meer) samen te werken, zodat het voor iedereen lichter werd. Er is een groot verschil in gevoeligheid, je kunnen en willen inleven in een ander, wat voor Leonoor vanzelfsprekend was. Jammer genoeg zijn haar goede bedoelingen lang niet altijd begrepen. Voor Leonoor stond/staat voorop dat we elkaar nodig hebben, we van elkaar kunnen leren, iedereen zich verantwoordelijk voelt, zodat (alleen) zorgen voor anderen, zorgen voor elkaar wordt. Leonoor hield van bloemen, plukte ze voor haar moeder, maakte er foto’s van. Door ze ook op Facebook te delen met de namen van de bloemen erbij, werden nog meer mensen blij.

oktober 2023

Lieve Leonoor, Natuurlijk was een afscheid in stilte niet jouw wens. Als er iemand open staat voor anderen, moeite doet voor contact, altijd wil blijven praten en vooral luisteren ben jij het wel. In de moeilijke omstandigheden van onbegrip en pijn te verduren krijgen van anderen, waaronder jouw en onze families, mensen uit de buurt, vrienden en zelfs van ons, zijn we hier samen met jou op uitgekomen. Heel moedig en bijna ongelooflijk dat jij eraan begonnen bent jezelf te onderzoeken, je moeder gezocht en gevonden hebt, die daardoor ook kon laten zien dat ze een lieve moeder is en die ervaringen met ons hebt willen delen. Wat een geschenk dat je ons alsnog bij elkaar hebt gebracht, terwijl je bijna geen energie meer had. Zo zijn we allebei niet alleen en mogen we de geschillen, die we ondanks jouw volledige inzet steeds met elkaar hadden en hebben met elkaar gaan oplossen. Marthe en Erik

Leonoor en haar moeder Janneke 20 december 2018

september 2023

Aan alle vriendinnen en vrienden, Hieronder een overzicht van Leonoor haar moeilijke, doorleefde, doorvoelde en soms voorvoelde, op haar eigen manier vorm gegeven, moedige, creatieve, muzikale, bijzondere leven van alleen naar samen. Leonoor is als vierde van vijf kinderen in 4 jaar tijd, in 1959 geboren, heeft een oudere zus, twee oudere broers en een 4 jaar jongere zus. Ze is meer dan eens verhuisd, in Bergambacht van het ene naar het andere huis als baby van een maand oud. Haar moeder herinnerde zich dat Leonoor toen de hele dag gehuild heeft. Vanwege het werk en carrière van haar vader verhuisden ze weer aan het begin van de lagere school naar Schiedam en aan het eind van de lagere school naar Bunnik. Ze voelde zich minder intelligent dan haar oudere zus en broers, huilde vaak in stilte, vooral op zondag nadat ze met het gezin naar de kerk geweest waren, haar moeder rustte dan in de middag. Haar vader, oudste zus en broers discussieerden met elkaar, net als iedere dag aan tafel bij het avondeten. Op de middelbare school in Zeist heeft Leonoor naast gymnasium, vioolles, catechisatie en belijdenis in de kerk, ook nog eens twee of drie jaar vooropleiding conservatorium gedaan op zaterdag. Na een jaar vioolstudie in Utrecht, zakte ze voor het overgangstentamen. Dankzij haar moeder kwam er een gesprek van haar ouders met de directeur. Zo kreeg Leonoor een herkansing tijdens de zomervakantie. Ze kon alsnog verder in het tweede jaar en is door een nieuwe viooldocent op het Sweelinck Conservatorium terecht gekomen in Amsterdam. Ze is blijven wonen in Utrecht aan de Biltstraat in een huis met andere conservatorium studenten. Leonoor heeft dagelijks heel hard gestudeerd, en had veel het gevoel dat anderen meer talent leken te hebben dan zij. Vanaf haar 18e gaf ze al vioolles aan kinderen, studenten, volwassenen. Na haar 6-jarige opleiding heeft ze zeven jaar gewerkt als viooldocente aan de muziekschool in Tiel en gaf thuis ook nog privéles. Ze heeft een verschrikkelijke relatie gehad met een vriendin, met wie ze samen een huis in Lombok gekocht had. Haar vriendin begon een verhouding met een Syrische man en kreeg twee kinderen met hem, nadat ze bij Leonoor weg was gegaan. Haar vriendin overleed aan een hersentumor, liet haar kinderen achter van 1 en 2 jaar oud. Leonoor is 16 jaar alleen geweest, ze vond elke dag vreselijk. In die tijd is ze veel contacten kwijt geraakt door onbegrip van vriendinnen, vrienden en familie. Ze was heel eenzaam. Zoals ze vaak gezegd heeft “8 jaar lang geen kerst en oud en nieuw.” Ze zocht alternatieve hulp, ze heeft er alles voor over gehad om uit het diepe dal te komen waar ze in zat. Achtereenvolgend had ze haptotherapie bij drie verschillende mannen. Ze behandelden haar stuk voor stuk slecht, op aanraden van de laatste therapeut had ze vier jaar geen contact met haar moeder. Hij stuurde Leonoor naar de opleiding natuurgeneeskunde en hield tegen dat ze de opleiding haptonomie zou gaan doen. In die eenzame tijd, in 2000, kreeg ze een bewustwordingsproces door, dat ze opschreef en uitwerkte. Leonoor heeft tegen alles in op een geheel nieuwe manier contact gemaakt en opgebouwd met haar moeder. Ze is haar oudere zus gaan helpen die haar twaalf jaar lang niet wilde zien en voor de vijfde keer overspannen thuis zat. Ze heeft de kracht gevonden en aangedurfd om zelf een praktijk voor haptonomie en muziek te beginnen, eerst in het centrum van Utrecht, na een verbouwing van een kamer op de bovenverdieping bij haar thuis. Ik vond een folder in de bibliotheek van Leonoor, ontmoette haar in 2003, we gingen in 2006 twee weken kamperen tijdens een regenachtige zomer in Drenthe, met haar oudere zus en iemand van mijn leeftijd, Erik. Ze nam grote stappen terug tot het niveau waar Erik en ik waren, we waren totaal vastgelopen in ons leven. Ze kocht, net als wij, ook een gitaar. Wat een opoffering - een van de vele - zo zie ik het achteraf, na haar opleiding en ervaring als viooldocente. Ze leerde ons noten lezen, uit het hoofd spelen, naar elkaar luisteren en wat zuiverheid is in de muziek, maar in de eerste plaats leerde ze ons zuiverheid in contact. Na onze vakantie in Drenthe in augustus 2006 zei Leonoor dat we bij haar konden komen wonen, een onvoorstelbaar gebaar. Ieder van ons woonde apart. Leonoor probeerde ons bij elkaar te brengen, wij hadden alledrie grote moeite met elkaar. We mochten delen in alles wat zij had voorbereid om goed met elkaar om te gaan en te beginnen met (leren) samenwerken. Leonoor verkocht haar viool, ze kocht met ons viola da gamba’s en luiten en liet deze renaissance instrumenten ook bouwen, we hebben zelf bamboefluiten gemaakt. Twee jaar lang kregen we iedere dag privéles van haar, daarna speelden we 4-stemmige muziek op de instrumenten en zongen a capella. We hebben muziek gemaakt voor en met baby’s, kinderen, ouderen in en om Utrecht. Haar jongste broer kreeg een hartstilstand in 2016, hij is 58 jaar oud geworden. Haar oudere zus overleed in 2017 in ons bijzijn, thuis, terwijl Leonoor haar handen vasthield. Diezelfde avond werden we meegenomen door de politie, verdacht van dood door nalatigheid. ’s Nachts werden we overgebracht naar een politiecel in Houten. Daar werden we apart van elkaar vastgezet, verhoord en twee dagen later vrijgelaten. Al die tijd dacht Leonoor aan haar moeder, die geen idee zou hebben waarom wij haar ineens niet meer iedere dag opzochten in het verzorgingshuis in Den Haag. Zodra we thuis waren, één dag bijgekomen van alle spanningen, gingen we weer naar haar moeder toe. Er volgde veel negatieve publiciteit, journalisten stonden voor de deur, de telefoon ging constant over, we kwamen - als criminelen met balkjes voor onze ogen - op tv, stonden in elke krant, nationaal en internationaal. Mijn ouders waren op dat moment op vakantie in Frankrijk, mijn broer in Japan, ze schrokken toen ze het trieste nieuws van het overlijden van Jeannette vernamen. Helaas geloofden zij - en vele andere mensen - de onwaarheden die overal over ons geschreven en beweerd werden. Foto’s van ons vieren gingen en gaan na jaren nog steeds rond op Facebook en andere social media. Mensen, soms totale onbekenden van ons, vielen ons lastig, spraken en dachten negatief over ons. Studenten en journalisten van krant en televisie, die op sensatie uit waren, benaderden ons vele malen voor een interview, waar we niet op in gegaan zijn. In 2019 overleed Janneke, de moeder van Leonoor, op de gesloten afdeling van een verzorgingshuis, helemaal alleen. Tegelijkertijd met de intensieve zorg voor haar moeder die onterecht dement verklaard werd, dagelijks reizen van Utrecht naar Den Haag, heeft Leonoor zelfs twee jaar lang op Facebook 3 of 4 keer per week steeds gedeeld en in beeld gebracht hoe haar moeder in het verzorgingshuis achtergelaten werd, 100 pillen per week moest slikken, een lijdensweg tot haar overlijden. Ze had haar moeder het liefst in huis genomen, maar kreeg haar vader, haar oudste broer en jongste zus tegen zich, en helaas ook het verzorgingshuis. Vlak voor het overlijden van Janneke, ging Erik weg en waren Leonoor en ik meer op elkaar aangewezen, maar konden ook eindelijk aan onszelf toekomen. Bijna een jaar lang hebben er 1000 gasten bij ons thuis gelogeerd in drie slaapkamers boven, we waren een bed and breakfast begonnen, de boekingen gingen via AirBnB. In de herfst werd het 13 graden in huis vanwege problemen met de lucht-warmtepomp, verkeerd aangelegd een aantal jaar daarvoor, door een bedrijf dat failliet gegaan was. Twee mannen die herstelwerkzaamheden uitvoerden, maakten het afgesproken werk dat daarna nog volgde niet af, maar bleven wel rekeningen sturen. We sliepen (bijna) niet meer als zij langs kwamen. Leonoor (en ik) hebben veel tegenwerking meegemaakt en over ons heen gekregen. In 2020 verscheen ook nog eens een verschrikkelijke roman vol leugens over ons. Scholieren stonden op de stoep, die het boek aan het lezen waren voor Nederlands. Ze reageerden verbijsterd als bleek dat het NIET ons verhaal was, maar verzonnen door de schrijfster, die ons niet kende, ons niet wilde ontmoeten en beweerde dicht bij de werkelijkheid gebleven te zijn. We kregen hernieuwd contact met Erik eind 2021, ontmoetten elkaar drie keer kort. De maandenlange dagelijkse telefoongesprekken met hem werden ons op een gegeven moment te zwaar. In mei 2022 hebben we met een loting meegedaan voor bouwgrond, we waren uitgeloot en werden onverwacht gebeld dat we alsnog konden kiezen uit drie kavels in het zuiden van Nederland. Leonoor ontwierp een rond huis van stro en leem, waar ze al jaren mee bezig was, we lieten het uitwerken door een bouwkundige / architect, die we al kenden. Vanaf het begin van dit jaar hebben we veel spullen opgeruimd, ons huis in Utrecht verkoopklaar gemaakt, er alles aan gedaan om de financiering voor het nieuwe huis rond te krijgen. We konden bijna niet meer.

Deze atalanta had Leonoor op haar hand bij ons in de tuin op 13 augustus 2011. De vlinder staat ook in het overlijdensbericht, die we in AD Utrechts Nieuwsblad geplaatst hebben.

bloemen bij het afscheid

Heel verdrietig dat Leonoor overleden is, nog voordat de overdracht van het huis zal plaatsvinden, de verhuizing naar een tijdelijke woonruimte, tot de bouw van het nieuwe huis af zal zijn begin 2024. Ze wist niet of ze het zou redden, omdat haar gezondheid steeds meer achteruit ging, ondanks mijn geruststellingen dat het goed zou komen. Lieve Leonoor, ik mag erop vertrouwen dat je er nog steeds bent, op een andere manier, we zien elke dag atalanta’s en andere vlinders, sinds je overlijden is het ineens warm zomerweer begin september. Maar ik mis je ook, huil als ik het filmpje zie dat ik opgenomen heb, je weer “Engelenwacht” hoor zingen bij je moeder in het verzorgingshuis, voor het slapen gaan. Ik voel dat ik soms tekort geschoten ben naar jou, raakte geïrriteerd als het mij allemaal teveel werd. Je hebt vaak gezegd dat je je alleen voelde, wat ik erg vond, omdat je niet alles kon uiten, ook niet naar mij, terwijl we samen waren en alles konden delen. Ik zei ook dat ik je geen pijn wil doen, ik ken geen andere persoon die ik vertrouw, behalve jou en je moeder, die ik door jou heb leren kennen en een lieve moeder heb zien worden door al jouw inspanningen. Op het eind wilde je niet meer leven, niet op deze manier met zoveel pijn, je huilde elke dag, je kon niet meer lopen, niet meer zitten, liggen kon alleen maar in één houding, je kon niet zonder hulp van mij naar de wc. Je zei dat je niet alleen wilde zijn, heel kwetsbaar en menselijk, maar niemand durft dat haast te zeggen. Je wilde Erik bellen, omdat je het te erg zou vinden dat je zoveel geïnvesteerd had en dat tot niets zou leiden. We hebben zoveel gezamenlijk meegemaakt, onverdraaglijk als dat allemaal verloren zou gaan. Ik zei eerst “nee" en kwam erop terug, zoals het vaker ging. Erik kwam bij ons aan en is meteen gebleven, het voelde anders dan toen hij wegging vier jaar eerder. Een paar dagen later wilde je ondanks je natuurlijke manier van leven toch naar het ziekenhuis. Om elf uur ’s avonds belde je de huisarts, die niet bereikbaar was, maar wel de huisartsenpost, bij het ziekenhuis. Ik zei dat het oké was, we gingen met de auto. Een jonge arts daar zei dat hij niks kon doen, want het probleem van uitputting bestond al langer, vond hij. Je maakte hem duidelijk dat je niet meer naar huis zou gaan. Toen ‘mochten’ we na overleg met een collega van hem door naar de spoedeisende hulp in hetzelfde gebouw. Jij bleef daar in het Diakonessenhuis, Erik en ik gingen naar huis, nadat we hoorden naar welke afdeling en kamer je gebracht zou worden en de bezoektijden. Tijdens het bezoekuur in het ziekenhuis, het eerste moment dat we je weer konden zien, waren we bij je en hoorden we de uitslag van het onderzoek. Twee jonge vrouwen, internist en arts-assistent, vertelden dat je een uitgezaaide tumor had in je buik, die niet meer te behandelen was. Je had het zwaar, al maanden had je veel pijn, je vond het oneerlijk, je had anderen zoveel gegeven en nu zou jij niet meer beter worden. Erik en ik bleven in het ziekenhuis, ook na het bezoekuur, gelukkig had je een kamer voor jezelf. Onvoorstelbaar dat de deur, de kasten, de gordijnen en de muren in verschillende tinten geel bleken te zijn, jouw lievelingskleur. Ik mocht ’s nachts bij jou blijven, er was een tweede bed, één persoon was toegestaan. Erik ging ’s avonds naar huis en was er weer als de ochtenddienst begon. We hebben over alles gepraat, als je niet te moe was, over hoe het verder zou gaan als je er niet meer zou zijn, wat voor uitvaart je wilde, hoe we je overlijden bekend zouden maken via Facebook, ook een familiebericht in de krant. "Ga verder", zei je meerdere keren. Je wilde graag dat wij een tekst zouden formuleren en voorlezen, je hielp en leefde mee. Het deed je goed dat we van plan zijn jouw drie boeken die bijna af zijn https://www.contactmuziek.nl/weeklog.html#aankondiging, te willen gaan publiceren, wellicht met crowdfunding. Jij hebt ervoor gezorgd dat wij allebei niet alleen zijn en dat we met elkaar door kunnen gaan met wat jij ons geleerd hebt, naar buiten te brengen. Je worstelde ermee toen de verpleging aankwam met morfine, omdat je zoveel pijn had. Het was een groot dilemma, tot het laatste moment helder blijven tegenover het onderdrukken van de pijn. Je verdroeg soms hevige scherpe pijn, zeker als je anders ging liggen - zitten ging al langer niet meer - of als je iets ging drinken of eten, als je verplaatst moest worden tijdens het wassen en aankleden. Wij zeiden dat we achter je stonden, welke beslissing je ook nam, ook over pijnstilling. Wij hebben je proberen te behoeden voor te grote druk vanuit de verpleging en artsen, die bezig waren het aantal morfine prikken op te voeren, waar je net als wij, zelf ook niet achter staat. Je liet je dankbaarheid duidelijk merken, aan ons en de mensen van het ziekenhuis. Soms leek je in slaap te zijn, maar onverwacht zei je weer iets dat origineel was, eigen en altijd helder, wat iedereen verbaasde, zeker in de verzwakte toestand waarin je was. Ik was er gelukkig bij toen je overleed, vlak voor twee uur in de nacht. Ik had net gebeld met Erik, die thuis was, dat er een verpleegster langs was gekomen, die je een prik wilde geven, omdat je veel pijn zou hebben. Ze zou even later terugkomen. Ik probeerde nog met je te overleggen dat je misschien beter minder onrustig kon zijn, anders was een morfine prik haast onvermijdelijk. Helaas vond ze dat er niks veranderd was en kreeg je de prik in je been. Ik belde Erik nog een keer om dat te zeggen, de verbinding viel plotseling weg. Ik kon hem niet meer bereiken en hij mij niet. Daardoor was ik extra oplettend, met al mijn aandacht bij jou. Ik hield je vast, ik zag een paar keer dat je stopte met ademen en vertelde jou dat ook, maar je ademhaling ging toch door, tot je helemaal stopte met ademen, 10 minuten na de prik. Ik zei tegen je dat het leek of je het zo gewild had, je onrust, de prik en dat je dan kon overgaan. Erik en ik vinden het net als jij oneerlijk dat je ziek werd en zou gaan overlijden. Jouw openheid, zachtheid is zeldzaam in deze wereld vol prestatie, onderwaardering van moeders, zussen en vrouwen die zich weer aanpassen aan vaders, broers en mannen. Net als je moeder ben jij je tijd ver vooruit, we waren nog niet klaar voor zoveel natuurlijkheid, eerlijkheid en liefde. Ik ben dankbaar dat ik je ontmoet heb, vanaf dat moment is de zin van mijn leven begonnen, letterlijk, want praten kon ik niet. Heel veel dingen zullen nog duidelijk gaan worden, we zijn nu aan het opruimen in huis, de verhuizing aan het voorbereiden, naar een tijdelijke woonruimte, vijf kilometer van de plaats waar straks het nieuwe huis gebouwd wordt. Jouw afscheid was eenvoudig, passend en in stilte, maar niet helemaal, want ik heb je levensverhaal in het kort voorgelezen in het bijzijn van een vrouw en een man van het uitvaartcentrum en twee zussen die een uitvaartonderneming hebben. We luisterden naar een lied dat jij gecomponeerd hebt op een bekende melodie en dat we met ons vieren hebben gezongen in de Jacobikerk. Tot slot luisterden we naar “Engelenwacht", waarmee jij je moeder vaak in slaap zong in het verzorgingshuis. Fijn om jouw stem weer te horen, jouw natuurlijke manier van zingen. Het overlijdensbericht voor de krant, waar we met jou over gepraat hebben in het ziekenhuis, staat in het Utrechts Nieuwsblad van vandaag, 13 september 2023 https://mensenlinq.nl/overlijdensberichten/leonoor-adriana-eleonora-beuzekom-9502734. We hebben het uitgeprint in kleur en gegeven aan alle mensen die bij jouw afscheid betrokken waren, al met al heel persoonlijk en passend, zoveel mogelijk op de manier waarop jij in het leven stond. Marthe

Als je wilt reageren of iets delen vinden we altijd leuk.
contactmuziek@gmail.com