er is meer...
naar eerste pagina
English
bewustwordingsproces
Ik wil mijn ervaringen en door die ervaring ontstane ideeën met meer mensen delen en vertellen hoe wij met ons vieren bij elkaar zijn gekomen.



Bijna alle foto's van vlinders heb ik gemaakt in onze eigen tuin, een paar onderweg, het dambordje en het bont zandoogje in Frankrijk. De vlinders zijn voor mij het teken dat er meer is en zijn misschien wel boodschappers van overledenen.

Met veel concentratie muziek maken op zacht klinkende instrumenten helpt om met mensen in contact te komen en over gevoel te kunnen praten. Ik stel steeds vaker de vraag: denk je dat er meer is. Veel mensen zijn daar zeker van en hebben daar soms ook hele mooie verhalen over te vertellen. Hieronder mijn (en een stukje ons) verhaal:
foto van atalantavlinder
atalanta



Ik werkte op een muziekschool en werd in 1994 overspannen, toen ik bijna 35 jaar was. De dag dat ik me ziek meldde is de beste dag van mijn leven gebleken. De beste dag van mijn leven was natuurlijk de dag dat ik geboren werd. Maar het me ziek (één letter anders en er staat mu ziek) melden en beslissen/toegeven dat ik zo niet meer verder wilde met mijn leven, is het begin geworden van een totaal nieuwe kijk op het/mijn leven en een ander/nieuw leven.

Op dat moment wist ik al bijna zeker dat ik nooit meer terug zou komen op de muziekschool en alle tijd nodig zou hebben om alles wat ik had meegemaakt te verwerken. Ik had hulp gezocht bij twee therapeuten (haptonomie), maar kreeg er daardoor steeds meer problemen bij en kwam alleen maar verder van mezelf vandaan.

Ik had me als kind thuis en op school ongelukkig gevoeld, maar dat nooit kunnen zeggen. Ik heb vanaf dat ik 23 jaar was, 7 jaar een relatie gehad met Gerda. Ik had haar vioolles gegeven en omdat zij bij mij kon praten en huilen over haar zus waar het al jaren lang niet goed mee ging, werd zij verliefd op mij. Ik wist daar niet goed raad mee en hoewel ik na een half jaar zei dat ik geen meer relatie wilde, accepteerde zij dat niet. Zij zei het moet nog blijken dat het niet gaat, daar had ik geen antwoord op. Ik heb me in de relatie heel ongelukkig gevoeld, maar daar nooit echt over kunnen praten. Gerda zei dat ze van mij hield. Toen heb ik gezegd laten we dan gaan samenwonen, ik zag geen andere manier om duidelijkheid te krijgen en verder te komen.



foto van witte grijsbandspanner
witte grijsbandspanner
Gerda hield van de zonnebloem, de witte grijsbandspanner zat op een dag in de zonnebloem in onze tuin.



We hebben samen een huis gekocht. Na een half jaar werd Gerda verliefd op een man en is zij weggegaan. Ik viel toen in een diep gat. Gerda heeft twee kinderen gekregen en is toen de kinderen 1 en 2 jaar oud waren overleden aan een hersentumor. Ik bleef met veel vragen achter, waarom gebeurt dit en waarom op deze manier. Ik had heel erg geleden onder haar zwijgen en manier om met seksualiteit om te gaan, maar ik durfde zelf ook niet te zeggen wat ik van haar voelde en te zeggen dat dit niets met liefde te maken had.

Nergens, thuis niet, op school niet, op je werk niet, leer je om te praten over wat je voelt, hoe je je voelt in contacten, we leven in een zwijgcultuur. Met iedereen gaat het goed, niemand heeft problemen en als dat wel zo is ben je zwak of minder. Maar waarom we niet in balans zijn, ziek worden, kwaad zijn, wat we missen in ons leven, daar praten we niet over. We zijn bang om toe te geven dat alles niet zomaar vanzelfsprekend goed is.

Alle contacten hadden me pijn gedaan en een machteloos gevoel gegeven. Hulpverleners (haptonomie) reageerden unaniem met: jij hebt het moeilijk, ik niet. Niemand zei: je voelt het goed, er is veel mis en er moet veel veranderen, jij kunt daar juist aan bijdragen. Toen ik ging praten over wat ik voelde en zei wat ik niet meer wilde en wat ik wel zou willen, begrepen vrienden, familie en hulpverleners me niet. Ik voelde me 8 jaar lang heel eenzaam, wat ik tot mijn 35-ste onbewust voelde, voelde ik nu bewust.


Heel langzaam kwam ik erachter dat alles met elkaar verband houdt. Als je niet kan praten met elkaar in het gezin, met vrienden, met familie, op school, in de kerk, op je werk, in je relatie, kun je je emotioneel en sociaal niet ontwikkelen. foto van dagpauwoog
dagpauwoog


Ik begon te begrijpen waarom mensen mij gingen mijden, ik geloofde niet meer in de bestaande wegen. En omdat ik steeds minder geloofde in de medische kijk op problemen, werd ik niet geaccepteerd op opleidingen, ook niet de alternatieve opleidingen, want ook zij willen erkend worden binnen de bestaande maatschappelijke normen. Al wens ik dit niemand toe, toch ben ik me, door het niet begrepen zijn, ervan bewust geworden dat ik iets met mijn pijn en eenzaamheid wilde, kon en moest gaan doen. Langzaam ben ik zo uit alle bestaande structuren gerold en werd ik me ervan bewust dat er iets nieuws moest gaan komen.


foto van heideblauwtje
heideblauwtje
Ik werd me ervan bewust dat er iets nieuws moest komen.


Hoe eenzaam ik me ook voelde, ik voelde ook een kracht om dit allemaal door te maken en te voelen. Ik wilde nooit meer terug naar waar ik vandaan kwam en dacht vaak het kan alleen maar beter worden. Ik geloof niet in God, maar wel in liefde, misschien is dat hetzelfde, maar voor mij voelt het ruimer. Ik had ondanks de pijn die ik voelde, ook veel om dankbaar voor te zijn. Als een kind op straat naar me lachte of dag zei, was ik heel blij, dat gaf me moed en hielp me om niet te verharden en steeds voor zachtheid te kiezen. Ik wist toen nog niet dat wat er in mijn leven zou gaan gebeuren, al mijn verwachtingen zou overtreffen. Als ik daar maar een klein vermoeden van had gehad, zou ik veel minder geleden hebben.

Ik dacht altijd dat je je beter zou voelen als je ervaringen met elkaar deelt en problemen met elkaar bespreekt. Door gesprekken met mensen om me heen, begon ik te begrijpen dat de meeste mensen niet eens de behoefte hebben om te praten, omdat ze geen problemen zien. Pas als mensen herkennen en erkennen dat er problemen zijn en daar over praten, kunnen er veranderingen komen.


Ik werd afgekeurd, dus kreeg ik geld om voor mezelf, maar ook voor de maatschappij, iets nieuws te ontwikkelen. Een arts die mij in 1999, na 5 jaar moest keuren vond het zo goed waar ik mee bezig was dat hij schreef dat er niets was veranderd. Zo kreeg ik weer vijf jaar de mogelijkheid om door te gaan.


Ik heb in die tijd veel geschreven en in 2000 op een middag het bewustwordingsproces beschreven. Klik hier om die pagina te lezen.


Ik heb al mijn ervaringen in het gezin, op school, in de muziek, het hulp zoeken en praten over wat ik niet fijn had gevonden, kunnen gebruiken om mijn leven een andere wending te geven en erover te gaan praten wat ik wel zou willen in mijn leven. foto van dambordje
dambordje


Wat ik toen niet begreep en nu wel, is dat ik door me uit te spreken over wat ik niet fijn had gevonden, bij anderen, ook bij hulpverleners, pijn raakte over hun leven. Niemand zei dat hij/zij iets herkende van wat ik zei, ik werd zelfs gepest op de opleiding haptonomie en natuurgeneeskunde door medestudenten en docenten. (Bijna) niemand was nog bewust van pijn of onvrede in zijn/haar leven. Ik bleek (bijna altijd) de eerste te zijn die openlijk durfde te zeggen dat ik pijn voelde en wilde dat het anders en beter zou worden.

Het heeft lang geduurd voordat ik ging beseffen en begreep dat ik niet achter maar voorliep en dat het dan logisch is dat niemand je begrijpt of een nieuwe kijk heeft op problemen. Ik wil echt iets veranderen in hoe wij met elkaar omgaan en ik wil niet medisch en wetenschappelijk, maar menselijk en met liefde naar mensen kijken.


foto van muntvlindertje
muntvlindertje
liefde is zuiverheid is eerlijkheid.


Ik liep een keer op het station en zag mensen in en uit de trein stappen. Ik dacht: we komen op de wereld en verwachten dat we liefde zullen ontvangen, maar we moeten erachter komen dat we zelf liefde moeten gaan geven. Iedereen heeft dat vermogen en iedereen kan kiezen om op pijn te reageren met zelf pijn doen of de pijn doorbreken, door te praten en te zeggen dat je pijn hebt en weer verder kunnen, omdat je het uitgesproken hebt.

Vroeger als violiste en nu op de viola da gamba en de luit, was en ben ik altijd bezig met zuiverheid en mooie tonen en klanken maken. Als je samenspeelt is zuiverheid en gelijk spelen essentieel om de muziek over te brengen. Zuiverheid en eerlijkheid liggen dicht naast elkaar. Kinderen vragen ook om eerlijkheid en voor mij was en is het een logische stap om ook in de communicatie met volwassenen te zoeken naar eerlijkheid en dat je, als je pijn ervaart, dat mag zeggen.


Ik vond het schokkend om te merken dat niemand echt praat over moeilijkheden en zoekt naar verbeteringen in contacten en in zijn/haar leven. foto van bont zandoogje
bont zandoogje


Ik ben er van overtuigd dat je alleen maar iemand kan helpen als je zelf ervaringen hebt met problemen en een weg hebt gevonden om problemen op te lossen, zonder een medische kijk op die problemen. Viool leer je spelen of bouwen van iemand die zelf viool kan spelen of bouwen. Van levenservaringen leer je door erover te praten en de duiding die je eraan geeft. We leven in een maatschappij, waar verstand, wetenschap en diploma's heel belangrijk worden gevonden en waar gevoel, sociaal met elkaar omgaan, inlevend vermogen, liefde, zachtheid, zachte muziek nauwelijks gewaardeerd worden.


foto van argusvlinders
argusvlinder
Het geloof in wetenschap is groter dan het geloof in ervaringen, gevoel en liefde.


Dat breekt een keer op, want er is meer dan verstand en wetenschappelijke bewijzen wat goed voor je zou zijn. We zijn met groene energie bezig, we eten biologisch voedsel, maar kinderen van 7 jaar krijgen al het 'medicijn' ritalin omdat ze te druk zijn. Meisjes en jonge vrouwen slikken de pil. Bijna iedere volwassene slikt medicijnen en bijna niemand gaat meer dood zonder morfine! Al die medicijnen komen weer in ons oppervlaktewater en daar heeft iedereen last van. Over roken 'weten' we nu dat je ook als je zelf niet rookt, je meerookt, natuurlijk is dat logisch en kan iedereen dat bedenken, maar het moet eerst wetenschappelijk bewezen worden, voordat we het geloven.



Ervaringen gaan in tegen alles wat meetbaar is. Water kan overal doorheen, zo is het ook met gevoel. Gevoel brengt ons weer bij onszelf en als we leren om met elkaar te praten over wat je voelt, wat je zou willen in je leven, kunnen er veranderingen komen en kun je liefde ervaren. foto van klein geaderd witje
klein geaderd witje



Ik denk dat veel mensen vinden dat we in een harde maatschappij leven, maar er niet aan beginnen om daar echt iets aan te doen. Geen tijd, geen ideeën hoe dat zou kunnen. Ik wilde verder komen in contacten en leren hoe je als je geen contact voelt, elkaar toch kan helpen door ervaringen en gedachten erover, met elkaar te delen.

Waarom keek ik neer op mijn moeder, waarom bewonderde ik mijn vader, waarom voelde ik me minder dan mijn broers en zussen. Het antwoord vanuit de gangbare opvattingen was heel eenvoudig: Als je vanuit je gevoel leeft ben je zwak en onbelangrijk. Vrouwen hebben vaak meer contact met hun gevoel en zijn dus zwak en onbelangrijker dan mannen, die verstand en presteren belangrijker vinden dan kwetsbaar en gevoelig zijn.

Ik had veel pijn en kon dagen van slag zijn, omdat ik niet wist hoe ik me staande moest houden in gesprekken met familie, vrienden, medestudenten of hulpverleners. Ik besefte niet dat het nieuw was wat ik deed, dat niemand ervaring had met praten over hoe je contacten voelt en ervaart en hoe je verstand en gevoel bij elkaar brengt, daar was/is nog geen gebaande weg in.



foto van gehakkelde aurelia
gehakkelde aurelia
Ik kwam nog steeds niet op een punt waarvan ik dacht: hier wil ik zijn.



Ik had inmiddels met mijn ouders gepraat en verteld dat ik me als kind niet gelukkig had gevoeld in het gezin, op school, in vriendschappen. Ik wilde hen niet het gevoel geven dat het aan hen lag, maar dat het een algemeen probleem is, maar dat was moeilijk uit te leggen. Ik was de eerste van het gezin en van de mensen om hen heen, die echt wilde praten. Er was geen voorbeeld hoe je daar mee om kon gaan, ik moest dat zelf uitvinden. Ik had zelf nog maar nauwelijks overzicht en inzicht hoe processen werken. Ik begreep wel steeds meer dat het meten en beoordelen van mensen op afwijkingen en belonen op hoge cijfers niet de weg is om bij een sociale wereld te komen. Mijn broers en zussen wilden geen contact (meer) met mij.

Het contact met mijn ouders is totaal anders geworden. Zij bleven open staan en al was het soms heel moeilijk, ik heb ruimte kunnen maken voor een nieuw contact. Mijn ouders voelen nu veel dichterbij. Doordat ik positiever naar mijn moeder ging kijken, kon zij ook iets anders laten zien. Ik vind nu dat ik een hele lieve moeder heb en ben heel blij dat het anders is geworden. Mijn vader ben ik meer gaan tegenspreken, waardoor er meer balans is gekomen. Mijn vader heeft me in de moeilijke jaren altijd gesteund en gezegd dat hij zeker wist dat ik eruit zou komen.


Dat het contact met mijn ouders is veranderd en nu nog steeds verandert, daar ben ik heel dankbaar voor. Er komt vaak een roodborstje bij mijn ouders in de tuin, ook toen wij er waren op 21 maart 2011 foto van roodborstje
roodborstje


In het muziek maken met anderen was ik niet gelukkig, omdat het alleen maar ging over hoe je speelt en niet hoe je met elkaar omgaat. In de eenzame periode heb ik mijn viool vier jaar niet meer aangeraakt. Het leek wel hoe mooier ik speelde, hoe eenzamer ik me voelde. Conservatorium leidt mensen op om virtuoos te worden, en te laten zien wat je kan. Maar dat muziek kan bijdragen aan sociaal bewustzijn, dienstbaarheid, dankbaarheid, daar gaat het in de opleiding niet over.

Ik heb vanaf dat ik 18 jaar was, tot ik overspannen werd, vioolles gegeven aan kinderen en volwassenen en daar veel van geleerd. Ik vond dat als een leerling iets niet begreep, het aan mij lag, en ik dus iets moest bedenken waardoor de ander het kon begrijpen. Toen ik overspannen thuis zat kwamen er vaak kinderen langs. Hoe moeilijk ik het ook had, ik wilde er op die momenten voor hen zijn en dat heeft me heel erg goed gedaan.

Nergens, ook niet in de alternatieve wereld, hoorde ik dat ervaringen delen, samenwerken, praten met elkaar, elkaar stimuleren, belangrijk is. Niemand vraagt of je erachter staat wat je doet, of je het anders zou willen, in het gezin niet, op school niet, in je werk niet, nergens is er de vraag: Wat wil je echt en lijkt dat op hoe het nu gaat.



foto van kleine vos
kleine vos
Mijn antwoord op die vraag werd steeds meer: het lijkt er niet op!!



Ik wilde bijna alles helemaal anders. Ik begrijp nu dat ik vanuit eigen ervaringen wilde loskomen van de bestaande ideeën over het gezin, kinderen, seksualiteit, school, opleidingen, geld, status, vrije tijd, gezondheid, geloof, muziek, ouder worden en over wat echt belangrijk is in je leven. Omdat er geen voorbeeld was moest ik zelf de ervaring hebben om mijn leven een andere wending te kunnen geven. En zo te gaan leven als ik al heel lang en heel graag wilde.

In 2002 ben ik begonnen met een eigen praktijk voor haptonomie en muziek. Toen ik met mensen ging praten, kwam ik erachter dat ik heel anders met hen omging dan er ooit met mij was omgegaan. Ik nam twee uur de tijd en vond het fijn als het uitliep. Als het dan ineens vier uur later was, was de ander ook verbaasd dat de tijd zo snel voorbij was. Dat riep weer meer wensen op.

Ik ben mensen bij elkaar gaan brengen, zodat we elkaar kunnen helpen en van elkaar kunnen leren. foto van boomblauwtje
boomblauwtje


Inmiddels waren er 10 mensen die ik 3 jaar had begeleid met praten over hun leven en gesprekken aangaan met mensen om hen heen. Ik werkte met bijna iedereen een hele dag en 's avonds kwam er vaak nog iemand. Ik ging de mensen die ik begeleidde ook 's avonds bij elkaar brengen in kleine groepjes van drie of vier mensen.

6 jaar eerder heb ik contact met mijn oudste zus Jeannette gezocht, omdat ik het onverdraaglijk vond dat zij mij 8 jaar lang, niet had willen zien, terwijl ik het heel moeilijk had. Het bleek niet goed met haar te gaan, zij zat voor de vijfde keer overspannen thuis. Geen enkele hulpverlener had haar iets kunnen geven waar ze echt iets aan had. Blijkbaar was ik de enige die haar kon helpen. Het was heel zwaar en het heeft jaren geduurd voordat ze blij was dat ik haar uit een negatief patroon had gehaald. We hebben vaak tot diep in de nacht gepraat. Ik ben haar ook gaan betrekken in de groepjes die 's avonds bij elkaar kwamen.


foto van moerasspirea
moerasspirea
Met mijn zus Jeannette ben ik contact gaan zoeken


Op een gegeven moment zei één iemand van de 10 mensen die ik begeleidde: ik vind die ene dag wel fijn, maar de andere dagen kom ik bijna niet door. Toen heb ik iedereen op een zondagavond gebeld en voorgesteld om de volgende dag om 10 uur bij elkaar komen en de hele week met elkaar te werken. Iedereen was er en bijna iedereen was er zelfs 5 dagen. De meesten zaten 'ziek' thuis. We praatten, maakten muziek en aten met elkaar. We moesten ´s avonds opschieten om de laatste trein of bus te halen.

Na 6 weken zei ik: ik heb jullie nu bijna 3 jaar begeleid, we hebben veel met elkaar doorgemaakt. Wat gaan we hier nu mee doen in ons leven? Toen ging het ineens heel snel. In dat weekend liepen 7 van de 10 mensen weg. Tot mijn verbazing werd ik er heel vrolijk van.



Wat ik toen nog niet wist, maar blijkbaar wel voelde, is dat ik dichterbij kwam bij waar ik wilde zijn. foto van koolwitje
koolwitje



Dat was in april 2006, een aantal mensen kwamen weer terug en gingen weer weg, inmiddels kwamen we 7 dagen bij elkaar. Uiteindelijk bleven we met ons vieren over: Marthe, mijn zus Jeannette, Erik en ik. We zijn in augustus met elkaar op vakantie gegaan. Toen wij terugkwamen heb ik voorgesteld om met ons vieren bij mij in huis te gaan wonen. Er was net een verbouwing begonnen, die we hebben kunnen aanpassen, zodat we er nog een kamer bij konden laten bouwen.


Hoe Marthe mij heeft gevonden is een bijzonder verhaal: Toen ik met mijn praktijk wilde beginnen wilde ik een folder neerleggen in de Centrale Bibliotheek in Utrecht. Maar dat lukte niet, ik kreeg steeds het antwoord, dat doen wij niet, als je er geld mee verdient. Ik zag andere folders van cursussen liggen en dacht dat klopt niet, dus vroeg ik het nog eens, maar weer was het antwoord nee. Ik heb het een aantal keren gevraagd en ineens was er iemand anders achter de balie die zei: maar natuurlijk is dat goed en zo is het gebeurd dat mijn folder er kwam te liggen. Marthe heeft die folder gevonden en mij gebeld.


foto van oranje zandoogje
oranje zandoogje
Marthe en ik wisten toen nog niet hoeveel wij aan elkaar zouden hebben en hoe wij zouden gaan samenwerken en elkaar gaan helpen om samen met Jeannette en Erik een heel nieuwe manier van leven wonen en werken te creëren.


Marthe was het helemaal zat met haar werk op een accountantskantoor en wilde een keer met iemand praten die haar echt serieus nam. Ik wilde dat heel graag en zo ben ik haar gaan helpen. Langzaam begon ik haar ook te vertellen hoe ik de problemen met mijn ouders en met andere mensen ben gaan oplossen. En ik vertelde ook steeds meer over mijn zus Jeannette en over de andere mensen die ik aan het helpen was. Marthe vertelde later dat zij dat nog nooit had meegemaakt en heel fijn heeft gevonden dat ik uit eigen ervaring sprak.

We wisten toen nog niet hoeveel wij aan elkaar zouden hebben en hoe wij zouden gaan samenwerken en elkaar gaan helpen om een heel nieuwe manier van leven wonen en werken met elkaar te creëren en hoe wij elkaar heel erg nodig zouden hebben om Jeannette en Erik mee te krijgen in het zoeken naar openheid en eerlijkheid in het contact. Marthe en ik waren nog nooit iemand tegengekomen in ons leven die openstond voor onze wens om te praten en te zoeken naar verbeteringen in ons leven.


Wij denken dat er meer is en dat Marthe en ik elkaar moesten gaan helpen en dat wij vieren niet zomaar bij elkaar zijn gekomen. foto van distel
distel


Marthe is heel blij dat ze mij is tegengekomen, omdat zij overal met mij over kon praten. Ik zei tegen haar dat ze veel te weinig praatte, terwijl Marthe alleen maar hoorde van mensen dat ze teveel praatte en teveel over haarzelf. En ik was nog nooit iemand tegen gekomen die zo graag iets met haar leven wilde en net als ik zocht naar verandering en verbetering. Zij had over heel veel dingen nog nooit nagedacht, maar was heel blij om nieuwe dingen te horen en ziet nu bescheidenheid en dienstbaarheid als een kostbaar goed.

Daarna zijn we al snel begonnen met muziek maken. Marthe had een cello, ze had altijd pijn als ze speelde, daar werd op de muziekschool geen aandacht aan besteed. Ik had haar geholpen om meer met ontspanning bezig te gaan. Ik leerde mezelf een beetje cello spelen. Ik pakte de strijkstok ondershands vast, zonder dat ik begreep waarom. Ineens herinnerde ik me dat ik als kind vedel had gespeeld, een strijkinstrument uit de middeleeuwen. Toen kwam ik op het idee van de viola da gamba, een zacht strijkinstrument uit de renaissance, de voorloper van de viool en de cello. Ik heb via marktplaats een bas viola da gamba gekocht en ben mezelf viola da gamba gaan leren spelen. Al snel ben ik ook Marthe het gaan leren en daarna Jeannette en Erik.

Inmiddels speelden we ook gitaar, Marthe en Erik konden dat een beetje spelen. Ik heb mezelf toen een beetje gitaar leren spelen. We hebben vier gitaren gekocht. Toen we een stukje speelden uit de 16e eeuw, zei ik dit klinkt heel mooi op een luit, een heel mooi en zacht tokkelinstrument uit de renaissance. Toen hebben we de gitaren gelukkig nog kunnen verkopen en hebben we via marktplaats een luit gekocht en ben ik mezelf en daarna de anderen luit gaan leren spelen. Ik kwam erachter dat ik de techniek van het vioolspelen op de viola da gamba en op de luit kon overbrengen.


foto van distelvlinder
distelvlinder
Er is meer tussen hemel en aarde, wat er in de afgelopen 5 jaar is gebeurd hadden wij nooit voor mogelijk gehouden.


Ik zei ik wil graag de instrumenten van een professioneel iemand kopen, zodat ik nog wat informatie kreeg over hoe je moet spelen, dat is gebeurd en steeds kwamen alle wensen die ik had uit. Wat er in de afgelopen 5 jaar is gebeurd hadden wij nooit voor mogelijk gehouden. Door de samenwerking kreeg ik steeds nieuwe ideeën en langzaam zijn we met ons vieren een viola da gambakwartet en een luitkwartet geworden. Het leek mij heel mooi als we 4-stemmig zouden kunnen zingen. Daar ben ik toen mee begonnen.

Nelly, een vriendin, kwam met de folder van de bamboefluitvereniging die 70 jaar bestond. We hadden even blokfluit gespeeld, maar de klank van bamboefluiten is veel zachter en warmer. We zijn bamboefluiten gaan bouwen met gaatjes. Toen Marthe het eerste gat had gemaakt in haar basfluit, schrok ze dat de klank minder mooi was geworden. Toen we voor gehandicapten hadden gespeeld, had ik al het idee om bamboefluiten te maken met één toon. Iedereen krijgt een bamboefluit met één toon en samen kunnen we dan een melodie spelen. Dit was het moment om met het bouwen van ééntoonsbamboefluiten te beginnen, en later is Erik daarmee doorgegaan.


Hoe kwam ik aan al die ideeën? foto van zandoogje
zandoogje


Ik kreeg door het samenwonen een enorme kans om alle kennis en ervaring en ideeën die ik had over muziek en muziekles te delen. Het belangrijkste was om vormen te vinden om goed met elkaar om te gaan. Het was voor iedereen nieuw om daarover te praten en uit te zoeken hoe je met elkaar om wil gaan. Dat blijkt veel moelijker te zijn, dan een instrument te leren spelen.

Marthe had duidelijke meningen over wat ze mooi en fijn vond en wat niet. Ze hield bijvoorbeeld niet van klassieke muziek en als er op radio 4 een opera was, was ze teleurgesteld, omdat ze dan drie uur lang geen muziek had om naar te luisteren. Toen ze mij hoorde zingen, vond ze het wel mooi, gewoon natuurlijk en zonder maniertjes. Ook over de muziek die wij spelen had zij een hele duidelijke mening, waar ik altijd heel blij me was. Ik voelde me door haar enorm gesteund in het zoeken naar eenvoud, zachtheid en het ontwikkelen van een natuurlijke manier van spelen en zingen.

Het was voor mij een vraag of ik drie mensen bij elkaar kon brengen, muziek kon leren spelen en kon leren samenspelen. Het is niet makkelijk geweest, maar één ding is steeds duidelijk: niemand wil weg. Ieder van ons heeft veel meegemaakt. Het heeft ons veel moeite gekost om daar een weg in te vinden, de negatieve ervaringen te verwerken en daar een positieve wending aan te geven.

We voelen ons verantwoordelijk voor elkaar en door zo intensief samen te werken hebben we allemaal het gevoel dat we met iets wezenlijks bezig zijn. Daarom was het op een gegeven moment ook duidelijk dat de naam van ons Contact & muziek moest worden: eerst contact en dan muziek.


foto van akkerhoornbloem
akkerhoornbloem
Het is heel bijzonder om alles met elkaar uit te kunnen zoeken en verder te komen door irritaties serieus te nemen en uit te spreken. Zo helpen we elkaar om socialer te worden en beter met elkaar om te gaan.


Ik ben een methode gaan bedenken om met gekleurde noten kinderen muziek te leren lezen. Waarbij elke zelfde noot in een liedje dezelfde kleur krijgt, maar in een ander liedje kunnen dat weer andere kleuren zijn. Zo leren ze geen kleuren, maar noten lezen. Ik geef ook kinderen muziekles thuis en op scholen. Marthe helpt in het contact en maakt foto's en filmpjes, Jeannette en Erik helpen en spelen mee.

We zijn gaan spelen voor oude mensen, omdat mijn moeder de muziek die wij spelen mooi zacht en rustig vond en zei dat oude mensen dat ook fijn zouden vinden om te horen. Zo is het gekomen dat wij nu in verzorgingshuizen muzikale ontmoetingen hebben en steeds meer erkenning, publiciteit en subsidie krijgen.

Hoe het verder is gegaan en hoe het nu gaat is op de website te zien en te lezen.

Leonoor