| |
|
Mijn broers overlijden blijkt meer te maken te hebben met de ruzie over medicijnen met mijn vader, dan ik maar enigszins had kunnen bedenken. Toen ik een paar maanden na het overlijden van mijn broer tegen mijn vader zei dat ik niet was gekomen omdat ik niet wilde dat het zou escaleren, omdat hij gemaild had dat de wijkagent hem die dag zou vergezellen als ik zou komen. Toen zei mijn vader: Hoe kom je daar nou weer bij?’ Ik zeg: 'Dat heb je geschreven in je mail'. Hij haalt zijn mail erbij en daar staat dat hij goed gepraat heeft met de wijkagent en zich zou laten vergezellen door twee mensen als ik die middag zou komen en dat hij niet zou schromen om de politie erbij te halen als dat nodig zou zijn. Dus logisch dat ik dacht had de wijkagent er zou zijn.
Ineens zegt mijn vader: Jan was er! Ik begon te huilen, ik begreep in een flits dat alles wat ik gevoeld had meer waar was dan ik ooit had kunnen bedenken. Mijn broer had gedacht dat hij met steun van mijn vader mij wel kon intimideren en het zwijgen opleggen. Ik had in overleg met mijn moeder voor het eerst in mijn leven besloten om zonder iets te laten weten niet te komen. Mijn moeder met wie ik een heel fijn contact heb, wordt 'dement!' verklaard, maar is de enig die normaal reageert. Toen ik niet kwam, kon mijn broer zijn kwaadheid niet op mij afreageren. Een paar weken later valt hij thuis ineens dood neer. Ik geloof wel dat daar een verband tussen zit. Mijn moeder vroeg mij steeds wat er was gebeurd, ik zei steeds met een rustige zekerheid dat het alles met de ruzie tussen mi vader en mij te maken had. Ik wist toen nog niet hoe waar dat was, maar het voelde wel als een vertrouwen op iets wat ik niet kon weten, maar toch wist. En per toeval ontglipte mijn vader de waarheid, hij kon het niet meer verborgen houden. Daarna zouden er nog heel veel gaan gebeuren zonder dat ik van iets wist en ook leugens verteld worden over mij, over mijn moeder.
Twee mensen zullen me vergezellen schreef mijn vader in de mail. Gelukkig had ik nog de tegenwoordigheid van geest om te vragen wie die tweede persoon was: Natuurlijk, de vrouw van mijn broer op een toon van belachelijk dat je dat nog vraagt. De tweede persoon was niet mijn moeder, zij is al geen persoon meer, afgeschreven, wat zij zelf steeds heeft geroepen: "Ik wil niet tot een nul worden gereduceerd". Door die vragen komt er wel duidelijkheid waar iedereen zit en hoe iedereen denkt. Ik ben heel dankbaar dat de chaos zichtbaar wordt, hoe pijnlijk ook, dit heb ik liever dan dat alles verborgen blijft. Ik heb na het overlijden een paar keer gevraagd aan mijn vader: "Heb je iets gemerkt aan mijn broer?" "Nee", was steeds het antwoord, "gewoon als altijd, hij had nog gebeld op zondag en is maandag overleden, niets gemerkt, niets aan de hand". Maar een paar maanden later kon mijn vader het toch niet meer voor zich houden en vertelde hij dat mijn broer er zat met zijn vrouw....
Mijn vader zei nog wel dat hij er ook niet zo gelukkig mee was dat mijn broer had gezegd ik kom je wel helpen, omdat hij weet hoe mijn broer tekeer kon gaan, maar hij heeft niets tegen mij gezegd, dat hij mij met mijn broer en zijn vrouw zat op te wachten. Mijn broers wilde geen contact, ik zou als ik gekomen was overvallen zijn door de aanwezigheid van mijn broer en zijn vrouw. Geen overleg, geen vraag of voorstel zullen we eens met elkaar praten, nee gewoon de aanval inzetten met de bedoeling mij laten voelen dat ik niet welkom ben en zeker niets mag zeggen over medicijnen. Mijn vader had geschreven dat ik alleen mocht komen onder de mij bekende voorwaarde, dat ik niet over medicijnen zou mogen praten. Ik heb gelukkig gereageerd dat ik mij de mond niet laat snoeren, gelukkig heb ik wel een antwoord. Dat is niet vanzelf gegaan, daar heb ik een diep eenzaam proces voor doorgemaakt 18 jaar alleen gewoond en 8 jaar alleen geweest geen vrienden, geen familie, alleen met de kerst!
Mijn moeder krijgt een hartaanval 22 jaar geleden, omdat ik geen contact wil op 'advies' van een haptotherapeut, het zou één lijdensweg worden, maar ook mijn bewustwordingsproces. Mijn moeder overleeft het, mijn broer krijgt een hartstilstand en overleeft het niet. Er wordt wel geschreven dat er een nieuwe tijd aan het komen si, waar de oude machtsstructuren verdwijnen en er steeds meer ruimte komt voor nieuwe manieren van contact, overleg, openheid, delen, samenwerken, er meer naar vrouwen geluisterd wordt. Ik zou steeds meer en dieper begrijpen dat de strijd tussen mannen en vrouwen nog heel diep zit. Ik heb me moeten bevrijden uit minachting voor alles wat vrouwelijk, creatief en spontaan is. Mijn moeder is heel blij dat ze leeft en altijd open geweest voor contact, dat is een heel andere levenshouding. Ik heb het geen contact 'willen’ vier jaar lang gelukkig helemaal goed kunnen maken met mijn moeder en mijn leven is helmaal veranderd. Altijd als ze zei dat ze het heel erg had gevonden dat ik geen contact wilde, kon ik zegen dat dat ook heel erg is en dat ik dat niet echt wilde, maar ook de wanhoop nabij was en nog eens de verkeerde kant op werd gestuurd door een haptotherapeut. Maar steeds de 'verkeerde' kant op gaan heeft me uiteindelijk een enorme kracht gegeven om de goed kant, de weg naar samen, openheid en liefde te vinden. |
| |
